dinsdag 18 april 2017

Debuut, tradities en een rentree

Vorige week zaterdag was het dan zo ver. Na 12 weken trainen - geheel toevallig precies de duur van een klassieke marathonvoorbereiding – vond in Theater in de Steeg in Den Haag mijn  podiumdebuut plaats. In theatersport is het weliswaar makkelijker het podium te halen dan met hardlopen, maar de uitdaging begint wel pas als je er staat…

Vooraf was ik nog niet eens zo zenuwachtig; improviseren kun je immers toch niet voorbereiden. Maar toen we eenmaal in de coulissen stonden - compleet met van die spiegels met lampjes er omheen, net echt - nam de spanning toch wel toe.

Tijdens een hardloopwedstrijd wil ik nog wel eens geconcentreerd het publiek inturen, speurend naar bekende gezichten. Toen ik vorige week het podium opliep had ik alles behalve de behoefte om dat zwarte gat in te kijken. Maar terwijl een marathon pas in de laatste kilometers echt afzien wordt, werd het optreden juist steeds leuker. Sterker nog, de tijd vloog voorbij en na 2 uur vond ik het jammer dat het er al opzat!



Ik ga hier verder geen verslag doen van het optreden, maar in alle bescheidenheid durf ik het een groot succes te noemen. We hadden als spelers immers zelf een hoop lol gehad en daarmee voldaan aan de eerder geformuleerde belangrijkste doelstelling van theatersport. Na afloop nam ik, enigszins impulsief, en daarmee in stijl van de avond, meteen maar de beslissing: ik ga hier mee door! Grappig, een gemiddelde marathonloper neemt na de wedstrijd een net zo impulsieve maar tegengestelde beslissing: dit nooit meer…

Toevallig vond de dag erna de Rotterdam Marathon plaats. Na een korte nacht – ook in de theatersport kennen ze een derde helft, alleen speelt die zich niet af aan de bar, maar (terug) op het podium – was het weer mijn beurt om publiek te zijn. Hier langs de kant staan is een jaarlijkse traditie. Net zo zeer een traditie: dat het als toeschouwer meteen gaat kriebelen om me zelf ook weer eens aan de 42 kilometer en 195 meter te wagen. Alleen was het door mijn voetblessure wel al meer dan 14 maanden (!) geleden dat ik een wedstrijd had gelopen…

Maar inmiddels is de ban gebroken! Dit weekend stond ik aan de start van de Duijvestijn Tomaten Loop. Een Paasloop met nauwelijks publiek: geen beter podium voor een low profile wederopstanding. Al had ik net als 10 dagen eerder alsnog wel wat last van zenuwen. Niet zo zeer hoe ik zou presteren, meer hoe het met mijn blessure zou gaan. Uiteindelijk was het in beide opzichten een geslaagde rentree: mijn voet hield zich goed en met 32.47 over 5 mijl was ik dik tevreden. (Over tradities gesproken: mijn laatste drie deelnames aan de Paasloop liep ik allemaal in een gemiddelde van 4.05 per kilometer.)


Binnen 10 dagen een geslaagd debuut en een succesvolle rentree, diverse tradities in ere gehouden en twee carrières in de lift. De zaken gaan goed!