Examenstress

Ken je dat jongetje dat vroeger op school altijd zei dat hij niet geleerd had voor zijn proefwerk, en vervolgens wel een 8 haalde? Zo voelde ik me vorige week een beetje bij de Rijk Zwaan Loop in 's-Gravenzande.

Het was mijn eerste wedstrijd in 4 maanden; de focus had de afgelopen tijd vooral gelegen op heel blijven en afstanden maken. Bij het uitwisselen van voorspellingen met collega's voorafgaand aan de start (een mooie traditie), temperde ik dan ook de verwachtingen. Net zo goed voor mezelf als voor anderen. 'Een tempo van 4:30 zou al heel mooi zijn.' De snelste Rijk Zwaan'er? (ook een mooie traditie) 'Nee, daar ga ik dit keer echt niet vanuit.'

Wat schetste echter mijn verbazing bij de doorkomst na 1 kilometer? Met twee vingers in de neus 4:00. Wat blijft het toch lastig aan het begin een goed tempo te kiezen... Dat belooft nog wat voor de start in New York; daar zit in de eerste mijl ook nog eens 40 meter hoogteverschil. Hoewel die 4:00 in 's-Gravenzande natuurlijk wel veel te snel was - in de tweede helft moesten die vingers toch echt uit mijn neus -, lag mijn tijd uiteindelijk maar anderhalve minuut boven mijn PR van vorig jaar. Gezien het gebrek aan wedstrijdritme toch wel een 8 waard zou ik zeggen...

Uitslag Rijk Zwaan Loop 2015: 1.08.48

Al met al had mijn zelfvertrouwen er in ieder geval een boost van gekregen. Na een actieve maar relatief rustige trainingsweek was het dit weekend weer tijd voor een lange duurloop. Vaak een klusje voor de zaterdag- of zondagochtend (je moet die 3 uur toch kwijt kunnen), maar dit keer besloot ik voor de vrijdagmiddag te gaan. Op tijd vrij van werk, een heerlijk zonnetje, weinig wind; zulke omstandigheden heb je maar zelden. Ik had er zin in.

Het werd een slijtageslag.

De eerste 10 mijl - ik moet er toch alvast aan wennen - gingen nog best lekker, maar met de mijlen namen vervolgens ook de pijntjes toe. Waar de pijn zich bij lange duurlopen normaal gesproken concentreert in mijn bovenbenen, werd die nu vergezeld cq afgeleid door kramp in mijn kuiten, last van mijn schouder, een uitgedroogd gevoel, een misselijkheidsaanval na een gelletje, een blaar op mijn kleine teen, steken in mijn zij en gewoon pure vermoeidheid- en toen moest de hoofdpijn (van het vochttekort?) later die dag nog komen. De teller stopte na 31,3 km; zo ongeveer het punt waar de marathon pas echt gaat beginnen, maar waar ik nu al dolblij was mijn voordeur weer te hebben bereikt.

Conclusie? Toch maar weer gaan twijfelen of ik op tijd klaar ben voor New York? Zeker niet! Ik heb 3 dertigers gelopen - daar had ik een paar weken geleden sowieso al voor getekend -, ben fit, heb inmiddels aardig wat ervaring en in elke voorbereiding hoort een slechte training. Als er één plek is waar ik in mezelf moet geloven is het toch wel  de Verenigde Staten! Zoals de groot Amerikaans dichter en filosoof Ralph Waldo Emerson (1803-1882) al schreef:

Bovendien is succes straks een relatief begrip; ik hoef die 42 kilometer 'alleen maar' uit te lopen.  Een 5,5 is ook een voldoende. Zelfs als ik er 5,5 uur over doe... Helaas houdt de vergelijking met een examen hier wel op. Want waar je je vroeger op school uitputtend kon voorbereiden - door talloze wiskundesommetjes te oefenen of tot in den treure Duitse naamvallen te stampen - blijft 42 kilometer hardlopen los van de voorbereiding een onvoorspelbaar avontuur. En van een herkansing is op korte termijn al helemaal geen sprake...

De spanning stijgt. Nog 4 weken!