zondag 28 juni 2015

Voorlopige hechtenis

Sinds vorige week dinsdag voel ik me een beetje als een gevangene. De daad waar ik voor gestraft ben vond plaats tijdens een duurloop, de plaats delict was het smalle paadje langs de Vliet van Delft richting Rijswijk. Even wijkte ik van 'het rechte pad' af en beging ik een misstap. Mijn voet klapte dubbel en inmiddels is het vonnis uitgesproken: 6 tot 8 weken fysiotherapie.

Best een zware straf vind ik zelf. Maar ik heb het misschien ook wel erger gemaakt door na het incident naar huis te joggen alsof er niets gebeurd was - direct je weg vervolgen na een ongeluk: terecht wordt je dat in onze maatschappij zwaar aangerekend. Uiteindelijk kan ik mijn straf niet ontlopen en zal ik de tijd gewoon moeten uitzitten.

Enkelband
Inmiddels ben ik naar een fysiotherapeut geweest en die gaat vanaf komende week als reclasseringsambtenaar met me aan de slag. Hardlopen mag voorlopig 'op geleide van de pijn': als ik last krijg moet ik meteen stoppen. Klinkt duidelijk, maar in de 'proefverloven' die ik tot nu toe heb genomen blijkt dat toch wat anders te liggen. In een training zoek je uiteindelijk toch de grenzen van de wet op: een geplande route afmaken als eigenlijk de pijn al opkomt voelt als nog even extra gas geven voor het oranje licht. 'Het kan nog wel...'

Ik ben er dan ook nog niet over uit of die grote mate van eigen verantwoordelijkheid een voordeel is: ik mag zelf bepalen wat ik doe, maar echt vrij voel ik me niet. Het voelt zeg maar een beetje als elektronisch toezicht... met een enkelband.

Voorwaardelijke straf
Gelukkig zijn er verschillende manieren om mijn conditie op peil te houden, dat beschreef ik de vorige keer al en met name de kop lijkt nu een voorspellende waarde te hebben. Wellicht dat zelfs het klimmen  helpt om in figuurlijke zin over die gevangenismuur heen te komen. Al is het gebalanceer op die kleine voetgreepjes voor mijn enkel ook wel weer een risico: ik zit nu in de gevarenzone en er hangt me bij een nieuwe misstap ook nog een voorwaardelijke straf boven het hoofd. En daarmee zou New York toch echt wel in gevaar komen...

Vanmiddag ben ik weer even de poort uit geweest. Het was heerlijk, even van die vrijheid proeven, maar het mocht helaas maar weer kort duren. Nu ben ik weer terug in mijn spreekwoordelijke cel en kerf ik in de muur het aantal dagen tot 1 november. Ik vrees dat die nu ineens heel snel zullen gaan...


zondag 14 juni 2015

Tijd voor andere zaken

Vandaag een duurtraininkje gedaan van ruim 70 km. Een flinke uitputtingsslag, maar nu mag die marathon straks toch geen probleem meer zijn. Hoewel ik het dan natuurlijk wel te voet moet doen, en ik vandaag op de stalen ros was...

Bekijk 'Broederstrijd' op Strava
Ontstaan uit blessures
Vandaag was het dus wielrennen, afgelopen week was ik ook weer te vinden in de klimhal en de sportschool. Lopen is niet de enige 'zaak' waar ik enthousiasme voor op kan brengen... De andere drie zijn in eerste instantie allemaal ooit ontstaan uit blessures bij het hardlopen: als alternatief, herstelbevorderend, en/of preventief. Maar sporten is verslavend; ik wil ze geen van allen meer kwijt! (Dat was alleen anders na mijn ene volleybalseizoen; blijkbaar ben ik toch niet zo van de teamsporten.) Helaas zitten er wel maar 7 dagen in de week, en wordt 'rust' ook nog eens algemeen beschouwd als de belangrijkste training van de week...

Gelukkig lijken ze elkaar wel prima aan te vullen, of zelfs te versterken: ik loop immers zo'n beetje dezelfde tijden als een paar jaar geleden, toen ik per week ongeveer net zo vaak sportte, maar alleen liep. Bovendien zijn er ook qua beleving de nodige overeenkomsten. Maar ook verschillen.

Energievraagstuk
Bij de duursporten racefietsen en hardlopen zijn de overeenkomsten misschien wel het meest duidelijk. Het buiten zijn, de cadans waar je in kunt komen - bestaat er eigenlijk 'cyclist high'?! - en het feit dat je het zowel alleen als samen kunt doen. Vooral bij langere afstanden wordt het naast kracht een energievraagstuk, en is ook de juiste kledingkeuze een hele wetenschap. Een typisch verschil in de winter: waar je bij het lopen start met koude vingers die gedurende de tijd langzaam ontdooien, raken met wielrennen je tenen gedurende de rit juist steeds meer bevroren..

Praatje tussendoor
Van bevriezingsverschijnselen is in de sportschool in ieder geval geen sprake. In de winter is het daarom een prima plek, in de zomer vraag ik me wel eens af wat ik er doe... Maar het antwoord weet ik maar al te goed: blessurepreventie. En soms is het ook gewoon best lekker: na een dag op kantoor nog even langs de Summit Health in De Lier en stuk gaan in geestdodende herhalingen 'leg press' of 'cable push down' - als ware het 200'jes knallen op de atletiekbaan. Bovendien staat er een lekker, en soms minder lekker, muziekje aan - die behoefte heb ik tijdens het lopen en fietsen juist nog nooit gevoeld - en is het een mooie gelegenheid om tussendoor even bij te praten met deze en gene.

Ieder voor zich
Dat laatst is dan weer een belangrijke overeenkomst met klimmen, wat voor mij vooral ook een sociale bezigheid is. Sowieso kun je het niet alleen doen: je hebt immers een maat nodig om te zekeren en op te vertrouwen. Maar als het gaat om het sportieve element is het wel een kwestie van ieder voor zich. Soms flink pijn lijden, nieuwe grenzen doorbreken en de voldoening van meer kunnen dan je denkt, of dat nu een 5a+, 6b (voor mij het klimequivalent van '40 op de 10') of 7C is. Zo'n klimhal is net een loperspeloton: alle niveaus door elkaar, ieder zijn of haar eigen mentale strijd, maar verbonden door dezelfde passie.

De moraal van dit verhaal, en eigenlijk ook alle verhalen hiervoor en hierna? Er is meer dan lopen, maar lopen is ook meer dan de ene voet voor de ander zetten, net als ook andere individuele sporten meer zijn dan alleen de inspanning.