Het begon vanmiddag al op de fiets van Delft naar Pijnacker, over het Virulypad. Een pad dat ik later ook nog talloze keren befietst en belopen heb, maar nu toch vooral het pad was dat ik tijdens mijn middelbare schooltijd zo vaak aflegde met een enorme tas boeken op mijn rug, en waar ik mijn eerste intervallen liep met mijn eerste loopclub: de Landlopers.
Aangekomen in Pijnacker was er een locatie gereserveerd om om te kleden en spullen achter te laten. Jawel, de Josephschool! Daar waar ik mijn eerste en enige jaar basisschool in Pijnacker heb meegemaakt. Waar ik me nog een kus op het schoolplein herinner van Jolanda, en waar ik ook Martijn leerde kennen. Een vriend die nu in Bergschenhoek woont, in een huis waar ik rond kilometer 11 precies langs zou gaan lopen...
De start was op de Kerkweg, vlakbij mijn oude kapper, de bibliotheek waar ik mijn eerste boeken leende en de bank waar ik mijn eerste eigen geld pinde.
Al snel belandden we op de Oude Leede. De landweg waar ik als beginnend hardloper mijn eerste lange duurlopen deed vanuit mijn ouderlijk huis. En op de Klapwijkseweg, inmiddels nauwelijks meer te herkennen als die lange rechte weg die het vroeger was. Het eerste jaar dat we naar Pijnacker verhuisd waren fietste ik nog twee keer per week met mijn sporttas onder de snelbinders richting TOGB. Om de sport te beoefenen die op dat vlak mijn eerste liefde was: tafeltennis.
Langs de tandarts die mijn eerste gaatjes boorde ging het naar De Windas. Het zwembad van het schoolzwemmen. Maar vooral het zwembad met de in mijn herinnering enorme ligweide. Waar ik met mijn zuurverdiende salaris van het gerbera's insteken zakjes snoep en soms een Magnum kon kopen. Ik herinner me nog de zorgvuldig uitgetelde dubbeltjes en kwartjes die ik zo stevig in mijn handen hield en de gloeiend hete tegels waarop ik op mijn beurt stond te wachten.
In het centrum van Berkel was het helemaal een feest van herkenning. Langs slager De Rooij waar ik - toen ik nog vlees at - altijd een plakje worst kreeg en langs snackbar 't Vierkantje waar we friet - toen ik dat nog graag at - haalden als 't Tunneltje gesloten was. Ik kon niet goed zien of die platenzaak er ook nog zat - hoe heette die toch... -, waar we elke week de papieren Top 40 haalde, en na lang sparen wel eens een cassettebandje konden kopen.
Het rondje Bergschenhoek leverde minder associaties op, maar na km 13 ging het deels over dezelfde weg weer terug. Zo kwamen we ook weer door dat sfeervolle centrum van Berkel. Waar ik nu de speaker langs de kant herkende als een vroegere jeugdleider van Oliveo, de voetbalclub waar ik mijn tweede sport voetbal beoefende, voor ik er dan eindelijk achter kwam dat er voor mij maar 1 echte sport is.
Vlak voor de finish kwam ik langs het ouderlijk huis van de eerder genoemde Martijn. Zelf zat hij in Zuid-Frankrijk had hij al laten weten, maar wie zat daar in een stoeltje? Moeder Toos. Voor het huis waar we regelmatig - 'Ik bij jou of jij bij mij? - na schooltijd afspraken om een potje Commander Keen te spelen.
Terug in het centrum van Pijnacker kwamen we vlakbij café de Guyter, waar ik na de vrijdagavond-voetbaltraining mijn eerste biertjes dronk. En ten slotte ging het in een lang recht stuk naar de finish, waar - heel toepasselijk - mijn ouders langs de kant stonden en twee vrienden, waaronder neef Marco die ik mijn hele leven al ken. Ik liep over de finish met kippenvel en een grote grijns. Tegelijk met de jaren waren de kilometers voorbij gevlogen...
1 uur, 34 minuten en 50 seconden deed ik over deze nostalgische trip. Naïef natuurlijk om te denken dat ik deze Oostland Halve Marathon echt in een rustig trainingstempo zou gaan lopen, wat ik me eigenlijk voorgenomen had. Maar wat ging het lekker, wat liep ik constant en wat zit er voor mijn gevoel nog meer in over zes weken in Amsterdam... Langzaam begin ik al weer te denken aan de tijd dat ik 21.0975 meter onder de 1.30 kon lopen. Over nostalgie gesproken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten