zondag 18 mei 2014

Investering

Ik had als kop voor deze post ook 'Afzien, afzien, afzien' kunnen kiezen, verwijzend naar de post over mijn vorige halve marathon, die in Den Haag. Maar dat had te makkelijk geweest, en bovendien gingen de eerste kilometers van de halve van Leiden vandaag super! De groeiende vorm van de afgelopen weken leek zijn vruchten af te gaan werpen. Onder de 1.35 lopen zou een zekerheidje zijn, 1.32 leek reƫel en dromen deed ik van een tijd onder de 1.30...

Maar zo'n beetje op de helft van de halve - toen ik nog netjes op schema 1.32 liep - ging er 'iets' mis. De benen die daarvoor zo soepel ronddraaiden wilden simpelweg niet meer. Leeg. De pittoreske bruggetjes verloren hun charme en werden gewoon vervelende obstakels, en waar ik begon met een grote inhaalrace (in hetzelfde startvak startten alle halve marathon lopers gek genoeg achter de marathonlopers) was dat de laatste kilometers compleet omgedraaid: de een na de ander haalde me in. Alsof ik stil stond. Het makkelijke excuus zou natuurlijk de warmte zijn, maar dat zou flauw zijn. Ik noem mezelf altijd een warm-weer-loper en tot die tijd had ik eigenlijk best wel genoten van het zonnetje!

Koelvloeistof
Het leek eerder een energie-probleem, gewoon te weinig brandstof. Misschien dat het lichaam wat teveel brandstof had moeten omzetten in koelvloeistof... (dus dan toch die warmte?!) Nu klinkt het misschien ook vreemd, om - na een stevig ontbijt, dat wel - de drie uur voor zo'n inspanning niets meer te eten... Maar dat is nu eenmaal hoe ik het altijd doe, en daar hou ik het meestal prima mee vol. Misschien moet ik toch eens een voorbeeld nemen aan de vele lopers die ik in het startvak nog een laatste banaan of mueslireep zie wegwerken... Zo blijf je ook met 10 jaar halve marathon ervaring nog leren!

Hoe dan ook, gelukkig was het Lijden in Leiden... Want wat een toppubliek! Het parcours was sowieso al fantastisch. Start en finish in hartje Leiden, een grote ronde door het groene hart en regelmatig een passage door een dorpskern met werkelijk superenthousiaste toeschouwers. De Leidse (e.o.) loopaanmoedigingen behoren absoluut tot de beste van Nederland. (Waarom had ik daar nog nooit eerder gelopen?! Volgend jaar weer!) Vooral dankzij hen was de eindtijd uiteindelijk nog wel prima: 1.35.55.



En dat maakte ook deze loopervaring dan toch weer tot een mooie herinnering. Bovendien was het - achteraf! - ook wel goed om weer eens flink te hebben afgezien. Want wat maakt de mooiste wedstrijden tot de mooiste wedstrijden? Dat je een tijd loopt die je niet voor mogelijk had gehouden, of dat je een tempo veel makkelijker aan kunt dan je gedacht had. Als het altijd gaat zoals je denkt of hoopt, dan kun je net zo goed geen wedstrijden lopen - dan had ik nu ook niet zo'n joekel van een bloedblaar op mijn kleine teen gehad. Zonder lows geen highs. Zo bezien zie ik deze dag maar als een investering in de toekomst!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten