maandag 31 december 2012

Durf

Een rustige duurloop van een uur, vechtend tegen de wind en met steken in de zij, maar in een constant tempo en genietend van de omgeving en het feit dat ik die ochtend precies de goede kleding heb aangetrokken. Twee dagen later vier versnellingen van 1000 meter, verrassend soepel gezien het lome gevoel waarmee ik was opgestaan, afgesloten door een stuk uitlopen waarvan het gemak ook wordt opgemerkt door een voorbijganger, met de simpele maar doeltreffende woorden 'ziet er goed uit'. Nee, dit zijn geen herinneringen uit lang vervlogen tijden, al dit moois heeft zich afgelopen week afgespeeld!

Terug naar 6 weken geleden. Een maand na mijn eerste bezoek ging de osteopaat tijdens zijn tweede sessie heel wat voortvarender en gemener te werk. Ik snap nu nog steeds niet waarom hij met zo veel geweld mijn hoofd een kwart slag moest draaien: ik heb last van mijn knie!! Maar het bleek nog niks bij behandeling 3, drie weken geleden, toen de beste man met naalden aan de slag ging! Nee, het ging hier niet om acupunctuur. De naalden gingen er namelijk heel wat dieper in - in mijn knie, dat dan weer wel - en dat doet net zo'n pijn als hoe het klinkt. Met dit zogenaamde 'dry needling' zou het verstoorde milieu in mijn knie weer in balans gaan komen. En het mooiste was:  ik mag -  herstel, moet - hierbij hardlopen! Een beter milieu begint immers bij jezelf. En mijn lichaam is gewend hard te lopen, dus moet ik vooral mezelf zijn. Of zoiets.

Joggen
Hoewel ik hem bij de medische uitleg dus niet helemaal kon volgen, heb ik zijn advies om weer vier keer in de week (!) hard te gaan lopen goed onthouden en ter harte genomen. Toen ik na maandenlang de draad - in navolging van de naald - weer oppakte, viel dat in eerste instantie niet mee. Na 12 minuten (soms 13, soms 8) kwamen de aloude klachten 'gewoon' weer opzetten. Volgens mij heb ik in die tijd voor het eerst de woorden uitgesproken: ik ga nog even 'joggen': normaal vind ik dit een gruwelijk woord - zoals ik stukkies een denigrerende omschrijving voor teksten vind (een stukkie lopen kan overigens weer wel) -, maar in dit geval kon ik er echt niet meer van maken. Maar 12 minuten werden 19 minuten, werden 37 minuten, werden uiteindelijk een uur!

Inmiddels heb ik ook de eerste versnellingen aangedurfd - wel nog zonder stopwatch, en dat is eigenlijk best lekker - en is er zelfs weer sprake van een soort schema (in het weekend 1 relatief lange duurloop, 1 training met versnellingen, 1 of 2 korte herstel/duur-loopjes), waarmee het joggen langzaam en onbewust weer over is gegaan in trainen! Ik voel mijn knie nog steeds regelmatig sputteren, maar met dezelfde klachten kan ik wel steeds meer aan: precies zoals de osteopaat voorspeld had. Ik neem de inspanning voor mijn rekening - 'gewoon opbouwen zoals je normaal ook je conditie op zou bouwen' - , hij de pijn. Half januari heb ik een afspraak voor de volgende behandeling.


Altijd verder
De afgelopen dagen heb ik het boek 'Altijd verder' van Dolf Jansen herlezen. Een aanrader! Voor niet-lopers, die zich ongetwijfeld verwonderen over zo'n onverzadigbare dwangneuroot, maar vooral voor lopers: want wat een herkenning! Dat ik dit boek überhaupt weer ben gaan lezen lijkt misschien een oninteressant detail, maar zegt een hoop. Net als het feit dat ik onlangs nieuwe hardloopschoenen gekocht heb en dat ik toch maar eens opgezocht heb wanneer in 2013 Hemelvaartsdag valt (9 mei: Golden Ten!) Langzaam begin, durf,  ik me weer een hardloper te voelen. Als ik andere hardlopers tegenkom kijk ik ze niet meer teneergeslagen en enigszins jaloers aan. Ik voel weer iets van herkenning, en weet dat ik de volgende dag ook weer mag!

Er waren de afgelopen weken dus genoeg 'mijlpalen' om weer eens te bloggen. Maar ik durfde niet. Bang om te vroeg te enthousiast te zijn. Bang om weer een 'stukkie' te schrijven, met dezelfde clou als bijna 3 maanden geleden: 'ik hoop, ik droom, maar ik ben toch vooral voorzichtig met mijn verwachtingen'. Want het ging al vaker zo goed, en net zo vaak weer mis... Maar er komt een moment dat 'Hoop' (de titel van mijn vorige post) de lading niet meer dekt. Ik hoop en droom dat ik ooit de marathon onder de 3 uur loop, maar een min of meer pijnloze 10 kilometer onder de - pak 'em beet - 41 minuten voelt op dit moment toch echt een stuk minder ver weg.

Vertrouwen
Het hardlopen gaat nu te goed om me te blijven verschuilen achter zinnen met termen als 'voorzichtig' en 'afwachten'. Er komt een moment dat hoop omslaat naar of tenminste gelijk op moet gaan lopen met vertrouwen en overtuigingskracht. En wat is hier nu een betere dag voor dan 31 december?! Misschien houden die af en toe zeurende pijnklachten nog wel heel lang aan, misschien zet ik weer eens een stapje terug, en daarna weer twee vooruit, maar hoe dan ook volgt hier mijn goede voornemen, tevens streven, doelstelling en overtuiging: Ik! Word! Weer! Fit!




maandag 8 oktober 2012

Hoop

Exact vijf weken na de toch wel teleurstellend verlopen kijkoperatie, had ik vandaag een afspraak bij een (soort van) osteopaat. Iemand die het lichaam (en geest) als 1 geheel bekijkt en, zo had ik gehoord, rugklachten bijvoorbeeld kan toeschrijven aan darmproblemen. Een beetje alternatief dus, maar 'baat het niet, dan schaadt het niet'. En, uit eigen repertoire, 'bij vage klachten, hoort een vage oplossing'.

Bij binnenkomst had ik me overal op voorbereid: van een psychologisch diepte-interview tot een intensieve massage van mijn oren of linker kleine teen. Viel dat even mee, of tegen. In reactie op mijn verhaal bleek de man precies dezelfde blik voor me te hebben als eerder al mijn huisarts, 2 fysiotherapeuten, podoloog, sportarts en orthopeed. Een blik die sprak: 'wat moet ik hier nu toch van maken?'

Links
Gelukkig kwam er op de behandeltafel een keerpunt. Na wat verkennend gekneed en gesjor aan mijn benen bleven zijn handen  rusten op de plika: een onderdeel van de knie dat volgens hem in het 'oude systeem' thuishoort. Tegenwoordig schijnen artsen dit ding een beetje links te laten liggen, maar bij mij had hij schijnbaar een letterlijke afwijking naar links. En jawel: zo'n gemankeerde plika zou in theorie de instabiliteit kunnen verzoorzaken waarover ik van mijn 'medische team' al vaker had gehoord. Bovendien kunnen plika-klachten inderdaad heel wisselend zijn; net als bij mij...

Probleem is alleen dat mijn knie nog steeds wat nasputtert van de kijkoperatie. Er zit best wat vocht in en een echte conclusie trekken en behandeling starten zou nu dan ook niet zo verstandig zijn. Daarom hebben we afgesproken dat ik over 6 weken terugkom. Als de plika dan nog steeds dezelfde irritatie laat zien, kan die niet meer worden toegeschreven aan de operatie en kan de behandeling beginnen! Hoeveel (puur manuele) behandelingen er dan nodig zijn kon hij nog niet zeggen, de enige zekerheid was alvast dat het pijnlijk zou gaan worden.

Jackpot
Klinkt op zich goed dus! Al zijn er in de afgelopen periode wel meer momenten geweest dat de oplossing leek te zijn gevonden... Het verschil is wel dat ik nu een heel stuk verder in de acceptatie ben: het leven is zonder hardlopen ook erg mooi :-) Nu weer helemaal fit worden zou voor mij zijn wat voor veel andere mensen, zo stel ik het me voor, het winnen van de Staatsloterij is. Met elke nieuwe behandeling of alternatieve specialist als een lot en het lopen van een tweede marathon als jackpot... Zonder kun je ook heel gelukkig zijn, maar je blijft hopen.



Ik heb overigens geen flauw idee hoe je plika spelt; misschien is het wel plieca. Of pliqua. Even googlen zou waarschijnlijk uitkomst bieden, maar wie weet wat ik daar voor ontnuchterende informatie tegenkom. Ik blijf liever nog even dromen. En mocht ik over 6 weken toch weer uit deze droom ontwaken, dan begint er na de teleurstelling vanzelf wel weer een nieuwe. Dat is het voordeel van de uitkomst van de kijkoperatie; vooralsnog lijkt er niks onherstelbaar kapot te zijn, dus ik mag en zal gewoon blijven hopen...

maandag 3 september 2012

Intact

Conclusie na kijkoperatie: niets gevonden, niets gedaan. Moraal is nu even geknakt, maar knie is in ieder geval nog intact. Net als de hoop dat het op de een of andere manier toch nog goed gaat komen...

donderdag 9 augustus 2012

Een ander perspectief


Vanmiddag in de wachtruimte van de sportarts liep mijn hartslag op naar een niveau dat ik met hardlopen al ruim anderhalf jaar niet bereikt heb. De sportarts zou een orthopeed gaan vragen mee te kijken naar de nieuwste MRI. Samen zouden ze vervolgens eindelijk de knoop doorhakken over een eventuele kijkoperatie aan mijn knie. De spanning sloeg om in lichte wanhoop toen ik de man binnen zag komen die een paar maanden geleden al naar mijn eerste MRI had gekeken. Onvermurwbaar liet hij toen weten dat een operatie geen optie zou zijn.

Maar buiten mijn knieklachten blijkt niets zo veranderlijk als een orthopeed, Ook al gaf de tweede MRI een soortgelijk beeld als de eerste - alleen de botkneuzing was weg en kon als oorzaak van de klachten worden weggestreept -, ook hij zag nu geen andere optie meer dan een ‘arthroscopie’. Zijn perspectief is dus toch wat veranderd, na 18 maanden van vruchteloze fysiobehandelingen, heel veel spierversterkende oefeningen, rust, ontstekingsremmers, een brace, een MRI, een ander soort ontstekingsremmers, toch nog maar een periode rust, nog wat fanatieker oefeningen, zooltjes en een nieuwe MRI…  

Duidelijkheid
Het blijft echter de vraag wat ze bij de arthroscopie gaan tegenkomen. Zoals de orthopeed het zei: als ze op een MRI een grote scheur in een meniscus zien weten ze wat ze gaan doen en is er een goede slagingskans. In mijn geval zien ze ‘iets’ bij de meniscus maar blijft het de vraag wat ze precies tegenkomen en of er vervolgens wel of niet iets aan te doen is. Maar voor mij is dat genoeg. Een beetje duidelijkheid ben ik inmiddels wel aan toe; daar wil ik het kleine risico op complicaties best voor nemen. 
.



In plaats van de kans op een mislukte operatie denk ik liever aan het moment dat ik weer volledig fit aan de start kan staan van een wedstrijd. Al dúrf ik er bijna niet aan te denken, zo geweldig lijkt me dat. Grappig is dat, want toen de ellende net begon durfde ik juist niet te denken aan de mogelijkheid dat ik geen wedstrijden meer zo kunnen hardlopen. Zo is ook mijn perspectief langzaam en onbewust 180 graden gedraaid…

Runner's high
Mocht straks de conclusie zijn dat ik mijn knie met 10 jaar heel intensief hardlopen gewoon versleten heb, dan kan ik in ieder geval zeggen dat ik er volop van genoten heb. Want er zijn veel mooie sporten, maar niks haalt het bij hardlopen. Wielrennen komt misschien een beetje in de buurt, maar helaas kan ik ook dat niet voluit doen nu. Hardlopen blijft sowieso de enige sport waar je ‘runner's high’ van kunt ervaren en waar elke amateur zich een beetje topsporter kan voelen, door wekenlang met serieuze trainingsschema’s naar een wedstrijd toe te leven en vervolgens in één startveld te staan met wereldtoppers. En bovendien is het de enige sport waar ik over kan bloggen.

Wanneer de kijkoperatie plaatsvindt is nog niet bekend. Eerst nog een afspraak met de anesthesist, dan zal het in september wel ergens gebeuren. De orthopeed raadde aan voor een ruggeprik te kiezen, zodat ik alles live kan volgen. Een raar idee: in dat geval zou ik pas écht een ander perspectief op mijn knie krijgen…