Wiebelknie

Mijn knieblessure is niet alleen een bedreiging voor mijn hardloop-, maar ook voor mijn blog-ambities (= na elke wedstrijd een post). Aangezien ik net plezier begon te krijgen in het bloggen, hierbij een alternatieve post: mijn eerste bezoek aan de fysiotherapeut.

Sinds mijn wandeltocht in Leiden zit er weinig vooruitgang in de situatie.  Het opzoeken van zachte ondergronden en ingebruiknemen van mijn nieuwe schoenen haalden weinig uit. Na gisteren met gemengde gevoelens langs te kant te hebben gestaan bij de CPC (wat was het leuk om de een na de andere bekende collega-loper met herkenbaar verbeten blik zijn laatste paar honderd meter te zien afleggen, maar wat had ik met zulke mooie omstandigheden ook graag zelf willen lopen...) vandaag toch maar eens naar de fysio.

Dat bezoek begon net zo weinig hoopgevend als dat ik eerder had meegemaakt bij eerste fysio-bezoeken: terwijl ik op de behandeltafel lag lukte het de therapeut maar niet de klachten op te roepen en/of te lokaliseren... Maar toen gebeurde het. Na het verder omschrijven van mijn klachten en mogelijke oorzaken (pijn begint na ongeveer een kwartier hardlopen, bij het wandelen tussen intervallen voel ik een knik, laatste tijd veel wedstrijden gelopen op ongelijk terrein) en het laten zien hoe (erg naar binnen) ik door mijn knie zak, viel alles op eens op zijn plaats: ik heb een wiebelknie!

Tenminste, zo heb ik het instabiele gewricht zelf maar gedoopt. De technische diagnose had iets te maken met verrekte banden, speling daartussen die eerst gecompenseerd werd door vocht maar nu alsnog opspeelt. En teveel naar binnen buigende knieen die mijn gewrichten na voortdurende inspanning extra op de proef stellen. Of zoiets. Whatever. Wat ik wel heel goed onthouden heb is dat er gelukkig een remedie is. Oefeningen!

Volgende week mag ik me in sportkleding melden voor de start van een 6- tot 8-weeks herstelprogramma, deze week kan ik alvast wat voorwerk doen met de 'op-een-been-door-de-knie-zak-oefening'. In al zijn eenvoud bijna altijd en overal uit te voeren. Alvast fantaserend over mijn eerstvolgende wedstrijd (De Groene Halve Marathon in Delft? De 10 km in Leiden? Of eerst maar eens voorzichtig richten op de Golden Ten?),  laat ik me dat geen 2 keer zeggen. Ik heb vanavond grotendeels op 1 been gekookt en afgewassen en sta nu wankelend aan tafel deze weblog te tikken.

En het mooiste is: ik mag gewoon lopen. Wel met mate en op een vlakke ondergrond. Hoe ironisch: er van uitgaande dat ik vooral een goede demping nodig had, koos ik de afgelopen 2 weken zo veel mogelijk voor bos- en zandpaden. Goed dempend, maar funest voor mijn wiebelknie...

Ten slotte, voor de statistieken, mijn bezoek duurde exact 25.17.